The Walking Dead İnceleme
- İnandırıcı ve pop kültürden sıyrılan bir hikâye.
- Tatmin eden süresi ve dengeli mekaniğiyle bölümler eğlenceli hale gelmiş.
- Clementine ve Lee ikilisinin hikayesi de etkileyici.
- Hikâye akışını bozan ve bütünlüğü olumsuz etkileyen anlatım tercihleri.
- Bulmacalar ve interaktif bölümler pek de eğlenceli değil.
- Daha fazlası olma şansını göz göre göre kaçırmış (Özellikle hikâye konusunda).
Dünya Sona Eriyor. Benim Kim Olduğum Kimin Umurunda?
Hayattalar fakat yaşamıyorlar, bir hayaletin arafta takılı kalmasına benzer şekilde sonu geciktiriyorlar sadece. Zombi tehlikesinden daha büyüğü de birbirlerine karşı duydukları güvensizlik. Wyndham’in Day of the Triffids ve Cormac McCarthy’nin Yol’unda olduğu gibi bu kasvetli dünyada umuda dair çok az şey görüyoruz. Son dönem pop kültürünü sarmış olan zombili aksiyon ve macera temalı yapımların yanında bu özelliğiyle sıyrılıyor.
Telltale’ın The Walking Dead’i hakkında söylenebilecek en güzel şey de bu olsa gerek, televizyon dizisinin aksine oyun kanonu takip etmeyerek kasvetli havasını koruyor. Kastedilen belirli bir süre içerisinde tuşlara basıp, zombilerin kafasını ezmek için fareye abanmanız gerektiği değil tabii, bunlar yine var. Asıl önemli olan bu sahnelerin bir aksiyon oyunundaki ara sahneler kadar önem arz ediyor olması. Oyun asla ve asla zombileri alt etmek üzerine değil. The Walking Dead, kırılma noktasına gelen ilişkilerde orta yolu bulabilmek ve hayatta kalmak için korkunç kararlar verebilmekle alakalı.
Hikâye orijinal olmasa bile üzerinde çalışılmış olduğu görülüyor. Karakterler düz hissettirse de neyi neden yaptıkları ve hayattaki amaçlarının ne olduğu konusunda oyuncuyu çelişkiye düşürmeyen, inandıran cinsten. Yazımın da özellikle komik, zarif veya açıklayıcı olduğunu söyleyemeyiz fakat zaman zaman gelen dramatik anlarda görevini yerine getirerek oyunun bütünlüğünü bozmuyor. Hikâye akışı çatışmalar, gerilim, gizem ve sürpriz dinamikleri üzerine yoğunlaşırken evrensel insanlık değerlerini kullanarak yer ediniyor kendine. Tüm bunlar standart bir televizyon dizisini andırsa da, maalesef kabul etmek gerekiyor ki oyun dünyasında eşine az rastlanır bir durum.
Oyunda Lee adlı, cinayetten hüküm giymiş bir öğretmeni oynuyorsunuz. Hapishaneye yolculuğu sırasında zombilerin saldırması sonucu kaçma şansı yakalıyor. Kısa süre sonra sekiz yaşında küçük bir kız çocuğu olan Clementine’ı kanatlarının altına alıp, güvenli yerin olmadığı bir dünyada hayatta kalabilecekleri bir yer aramaya başlıyorlar. Bunun için de Georgia eyaletini arşınlıyorlar, önce bir çiftliğe, sonrasında bir eczane ve otele varacak şekilde.
Başka Çaren Yoksa Asla Yalnız Gitmiyorsun!
Birbirleriyle sadece çıkar ilişkisi kuran insanlarla karşılaştıkları için yerin çok fazla önemi olmuyor. Rednek balıkçı Kenny ve ailesi. Fevri ve bağnaz babasıyla huysuz kadın Lily. Saf ve ürkek lise oğlanı Ben. Süt ürünleri yetiştiren çiftçi bir aile. Esrarengiz bir aylak. Genç ve gamsız bir çift.
Bahsi geçen bazı karakterler hikâyede daha kalıcı rolleri üstlenseler de bunların kim olduğunu söylemek sürprizi bozacağı için bahsetmeyeceğim. Oyunda yapacağınız seçimler bu karakterlerin kim olduğunu belirleyecek. Çoğu günümüz oyununda olduğu gibi The Walking Dead de seçimlerinizin oyunun gidişatını etkileyeceği vaadini veriyor. Beklendiği gibi bu da bir beyaz yalan tabii ama iyi olan cinsten.
Macera oyunları oynayanlar formatı hemen tanıyacaktır. Seçim yapabildiğiniz konuşmaların, senaryoyu takip eden aksiyon sahnelerinin bulunduğu oyunda, karakterlerle konuşabildiğiniz ve küçük bulmacalar çözdüğünüz ufak keşif bölümleri de mevcut. Her bölüm sonu, oyunun gidişatını etkileyecek büyük kararlar veriyorsunuz. Diğer oyuncularla konuşur veya oyunu tekrardan oynarsanız göreceksiniz ki bu seçimler öyle pek de uzun vadeli etkileri olan şeyler değil ve hikâyenin devamlı olarak ana akışına dönme huyu var. Kendi türündeki birçok örnek gibi The Walking Dead de seçim yaptığınıza dair inandırıcı ve renkli bir sunuyor oyuncuya.
Peki bu kötü bir şey mi? Buna cevaben tekil ve güçlü bir hikâyenin, mesela Bioware oyunlarının seçim konusundaki sistematik yaklaşımına göre daha akılda kalıcı olduğu söylenebilir. Telltale’ın bu yeni yaklaşımı sonucun değil seçimin kendisinin daha önemli olduğunu vurgulamak üzerine.
Art arda The Walking Dead’in, genellikle zaman ve devamlı olarak anlatım baskısı altında, daha da önemlisi diğer karakterlerin gözü önünde oyuncuyu korkunç seçimler yapmaya zorladığını görüyoruz. Kimi ölmekten kurtaracağınız gibi basit bir seçim olabilir. Çoğunlukla da pragmatizm ve ideal arasında seçim yapmanız gerekiyor. Isırılmış birini hemen mi öldüreceksiniz yoksa son ana kadar bekleyecek misiniz? Diğer zamanlarda da sadakat veya dürüstlük gibi konularda vermeniz gereken kararlar olarak sınıflandırılabilir.
Büyük seçimler, yaptığınız yüzlerce ufak seçimler ve diğer karakterle konuşurken verdiğiniz cevaplara göre değişiklik gösteriyor. Tekrar hatırlatmak gerekirse, bu seçimlerin akışa yaptığı etki ufak olsa da asıl önemli olan sizdeki tesiri. Sürekli size nüfuz eden seçimler yaptığınız ve etkileşimde bulunduğunuz insanlar arasındaki ilişki sarmalını çözmeye başladığınız The Walking Dead, I Am Alive gibi etkileyici aksiyon oyunu örneklerini de aşarak gerçekten hayatta kalmaya çalışan biri gibi hissetmenize sebebiyet veriyor.
Oyunun kendi potansiyelini göremiyor olması gibi üzücü bir taraf da var tabii. İlk bölümde Lee’nin muğlak hikayesi hem oyuncunun hem de diğer karakterlerin gözünde bir imaj oluşturulmaya çalışılırken muhteşem bir şekilde sorgulanıyor. Sonrasında buna devam edilmediğini ve tuhaf bir şekilde tekrar bırakılmadan önce yeniden canlandırıldığını görüyoruz. Tuhaf.
Çalkantılı bir ekip dinamiği de bu duruma katkıda bulunuyor. Akla yatan bir hikâye ve dramatik bir etki için Telltale’ın, hayatta kalanların gruptan gruba gitmesini istemesi anlaşılabilir. Fakat oyunun beş bölümü ve saatlerce süren oynanışı sırasında ilgi çekebilecek bir durumun çoğunlukla herhangi bir neden göstermeksizin bölündüğünü görüyoruz. İstikrarlı bir ekip ve akışta daha az bölünmeyle ikinci bölüm göze çarpıyor diğerleri arasında.
Oyunun iyi yaptığı şeyleri iki başlığa indirgeyebiliriz. İlki, tuhaf bir şekilde, bölüm sistemi. İki üç saatlik bir zaman diliminde biten bölümler, tatmin eder uzunlukta olduğu için inanılmaz dengeli hissettiriyor. Bu şekilde, sıkıcı bulmacalar, etkileşime geçeceğiniz eşyaları aramak ve klişe kısıtlı zaman etkinlikleri sinirden saç baş yolmanıza mâni olurken hikâye de, kısa zamanın avantajını kullanarak daha dolu ve etkileyici hale geliyor. Tüm bölümleri satın alsanız bile haldır huldur tüm içeriği tüketmek yerine ara verip oynamak daha iyi bir seçim olacaktır.
İkinci başlıksa oyunun kalbinde yer alan mekaniği, yani Lee ve Clementine arasındaki ilişkiyi konu ediniyor. Korunması gereken bir çocuk vermek gönülleri kazanmanın ucuz bir yolu, doğru, fakat bu hikâyenin kötü olduğu anlamına gelmiyor. Korku, melankoli ve garipliğin yanı sıra sık sık duygusal boşalma da hissettiğiniz tuhaf bir yapısı var bu ikilinin ilişkisinde. Doğrusunu söylemek gerekirse, karakterlerin ilişkisi iki boyutun ötesine çıkıyor (hatta Clementine’ı seslendiren sanatçı nedense karakterine pek inanmamış gibi hissettiriyor) fakat geriye dönük bakıldığında bu pek önemli değil. Özellikle de son bölümü düşünürsek. Son bölüm en taş kalpli oyuncuyu bile duygulandıracak cinsten ve oyunun da imzası görevini üstleniyor.
Karar
The Walking Dead ayakları yere basan bir yapım, ancak oyun dünyasında hikâye anlatıcılığı bu kadar yavan olmasaydı göz önüne çıkması çok da mümkün olmazdı bu oyunun. Fakat en popüler kurgu işleri dehalardan ziyade doğru materyalin doğru kişilere verilmesinden ortaya çıkıyor ki bu Telltale’ın oyunu için de geçerli. Umuyoruz ki oyunculardan aldığı olumlu geri dönüşler, hırslı fakat L.A Noire ve Heavy Rain gibi şatafatlı oyunlar tarafından şaftı kayan interaktif drama üzerine yoğunlaşmalarına sebebiyet verir. O oyunlarda bir şekilde yapmak istediklerini yaptı fakat Telltale, insanlar hakkında iyi bir hikâye yazıp anlatımı da ön planda tutarak çok daha fazlasını başardı.