Hunt: Showdown - The Phantom of the Catacombs

Bu DLC bir Efsanevi Avcı, iki Efsanevi silah ve bir Efsanevi alet içerir:

- Kemik Ustası (Avcı)
- Çatlaklar (Romero 77 Delibalta)
- Taze İlik (Caldwell Modifiye Aparkat)
- Yüzülmüş Çanta (İlk Yardım Çantası).

Kemik Ustası

Oğlunun çürüyen cesedini bulan Béatrice Maunet, içindeki sönen ışığı ve sahip olduğu fâni adı Paris Yeraltı Mezarlığı'nın kemik dolu koridorlarında bıraktı. Mezarlıktan ayrılan Béatrice, vicdan azabından kurtulmak ve oğlunun sesini tekrar duymak umuduyla Atlantik'i geçip Louisiana'ya gitti.


Çatlaklar

Paris Yeraltı Mezarlığı'nda dokunduğu her kemik Béatrice Maunet'nin zihninde bir iz bıraktı. Oğlunun hayaletinin peşinden Bataklık'a gitmeden önce Béatrice, bu Romero 77 Delibalta'yı kemik duvarlarda oğlunun kalıntılarına yer açmak için kullandığı aletlerle süslemişti.


Taze İlik

Béatrice Maunet çürüyen iliğin kokusunu hâlâ çok iyi hatırlıyor. Tehlikeleri savuşturmak için Bataklık'a getirilen bu Caldwell Modifiye Aparkat, orada karşısına çıkan düşmanların kemiklerindeki taze iliği dışarı çıkarttığı için bu adı almıştır.


Yüzülmüş Çanta

Bazıları bu ilk yardım çantasının Béatrice Maunet'nin oğlunun çürüyen derisiyle kaplandığına inanıyordu. Bu hikâyelerin asılsız olduğu düşünülse de Béatrice çantaya her dokunduğunda hissettiği o tanıdık his sayesinde kalbindeki umudu canlı tutuyordu.


Işıkların Şehri sessizce uyurken Notre-Dame de Paris'in acı içindeki çanları gece boyunca her saat çığlık atarcasına çaldı. Şehirde beş gündür yağmur yağıyordu. Béatrice Maunet sırılsıklam ve bitkin bir hâldeydi. Her caddeyi ve sokağı aramıştı ama oğlu Henri'yi hiçbir yerde bulamamıştı. Aranacak tek bir yer kalmıştı, o da yeraltı dünyasıydı. Yaşadığı çaresizlik onu Paris Yeraltı Mezarlığı'nın girişine getirdi. Uyarıyı yüksek sesle okuduğunda kalbinde zayıf bir umut kıvılcımı çaktı: "Arrête! C'est ici l'empire de la mort."" Henri'nin cesur bir çocuk olduğunu biliyordu, bu yüzden karanlık koridorlarda yürümeye başladı.

Dipsiz derinliklere doğru binlerce adım atmıştı. Yaşayanların dünyasında günler defalarca kez geceye dönmüştü ancak bu ölü koridorlarda zaman durmuştu. Béatrice, her bir kemiğin ve kafatasının verdiği hissi, onları birbirinden eşsiz kılan her bir çatlağı ve kırığı ezberledi. Karanlık, zihnine ve ruhuna hükmediyordu. Kemik duvarlar, acılardan ölümlerden bahseden hikâyeler anlatıyordu. Béatrice yürüdükçe yürüdü; ta ki izbe bir koridorda dokunduğu bir şeyde oğlunun o tanıdık yüzünü hissedene kadar. Geri dönmek için kemikleri takip etti ve kollarında oğlunun cansız ve çürümüş bedeniyle dışarı çıktı.

Béatrice, oğlunun cesedini dikkatle temizledi ve onu son bir kez yıkadı. Zihni çektiği vicdan azabı yüzünden bulanıklaşıyordu, bu yüzden aradığı kurtuluşu bulma umuduyla her şeyin başladığı o Yeraltı Mezarlığı'na tekrar gitti. Her gece yarısı oğlunun kemiklerini duvarlara sunuyor, onlara âdeta bir sanatçının saygısı ve hassasiyetiyle davranıyor, çok sevdiği oğlunu aralarına kabul etmelerini diliyordu. Ancak duvarlar sessizliğe bürünmüştü. Yıllar geçtikçe iradesini, hatta kendi adını bile kaybetti ve Kemik Ustası'na dönüşüp Yeraltı Mezarlığı'ndaki hayalet olarak anılmaya başlamıştı. On iki olunca çalan çanlarla birlikte mezarlığın derinliklerine girdiğine tanık olan kişiler ona bu adı vermişti. Zaman geçtikçe içinde kalan son umut kıvılcımı da sönmeye başlıyordu ancak gizemli bir mektup diğer kayıp ruhların Louisiana'da bulunabileceğine işaret etti. Atlantik'teki yolculuğu boyunca hazırladığı çantayı şefkatle okşadı. Çantanın ardındaki hikâyeye kimse inanmıyordu ama Béatrice, oğlunun derisiyle kaplı olduğu söylenen çantanın verdiği tanıdık his sayesinde kendisini teselli edebiliyordu.